Η κεραμική είναι...

Η κεραμική είναι ένα χειροπιαστό παραμύθι από χώμα, νερό και φωτιά. Είναι ένα παραμύθι παλιό που έχει αγγίξει όλους τους ανθρώπους της γης, είτε σαν σκεύος, είτε σαν παιχνίδι, είτε σαν διακόσμηση. Χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι έζησαν μαζί του και κάλυψαν τις λειτουργικές τους ανάγκες. Και πολλές φορές και τις στεγαστικές μαζί με άχυρο και με καλάμια.

Σήμερα που άλλα υλικά το έχουν εκτοπίσει από τα σκεύη καθημερινής χρήσης, ακολουθεί μία διαφορετική πορεία εξέλιξης. Απομακρύνεται συνεχώς από την παράδοση και μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην περιοχή της σύγχρονης τέχνης.

Ο καλλιτέχνης δημιουργός αντιμετοπίζει με νέα αντίληψη το χώμα και τη φωτιά προσπαθώντας να πάρει τη θέση που του ανήκει στον εικαστικό χώρο. Έχει πλήρη ελευθερία και ανεξάντλητη δυνατότητα πειραματισμών στην αναζήτηση νέων μορφών έκφρασης. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα που του επιτρέπει να διαφοροποιηθεί από τα παραδοσιακά πρότυπα, χωρίς να λησμονεί την αρχαίγονη καταγωγή τους και την πορεία που ακολούθησαν στην εξέλιξη του πολιτισμού.

Η οικουμενική παρουσία της κεραμικής και οι νέες αντιλήψεις γι’ αυτήν, της δίνουν μια δυναμική ολοκλήρωση μες στον αισθητικό χώρο. Είναι μία αυτόνομη παρουσία, που εντυπωσιάζει και εκπέμπει τα σήματα της, εκτός συνόρων, υπερβάινοντας το εθνικό και γεωγραφικό της πλαίσιο και τον τόπο της καταγωγής της, όπου έχει παραχθεί. Η τέχνη αυτή δεν είναι μόνο δεξιοτεχνία, είναι και μία διαδικασία γεμάτη συγκινήσεις που συμετέχει σ’ αυτή και το πνεύμα. Για τον καλλιτέχνη είναι μία σπουδαία πηγή χαράς, όπως και στον απλό άνθρωπο, που από τη φύση του έχει καλαισθησία, όση και ο καλλιτέχνης και χάιρεται μαζί του το αισθητικό αποτέλσεμα. Η ομορφιά του είναι μία γλώσσα, που σε φέρνει κοντά με τους άλλους ανθρώπους.

Η κεραμική, που γίνεται με το χέρι είναι καρπός καλλιέργειας και ευαισθησίας. Και μ’ αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος από την αρχαιότητα ακόμα πέρασε σε ένα ανώτερο επίπεδο με τα σχήματα που δημιούργησε και με τον τρόπο που τα διακόσμησε. Από την στιγμή που ένας καλλιτέχνης δημιουργός πίασει τον πηλό στα χέρια του νιώθει μία υπέροχη αίσθηση, που του δίνει τη δυνατότητα να ονειρευτεί και να παίξει με μία ανεξάντλητη αποκιλία σχημάτων. Η ακαταμάχητη γοητεία αυτού του εύπλαστου υλικού διεισδύει μέσα από τις παλάμες του, σε ολόκληρο το είναι του και ξυπνάει μέσα του την ανάγκη να γίνει ένα μαζί του.

Ο κεραμίστας, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, σοφός καλλιτέχνης. Αγγειοπλάστης ή λαϊκός τεχνίτης, παλεύει απεγνωσμένα να κυριαρχήσει επάνω στο φτωχό υλικό του. Αλλά το μόνο που καταφέρνει, είναι να γίνει μέσον, για να πάρει αυτό το υλικό μορφή. Η εξάρτηση του από αυτό το υλικό είναι βασανιστική γιατί τον αναγκάζει να αναζητά διέξοδο, ώσπου να γίνει ένα μ’ αυτό. Όπως με την ζωή, την αγάπη και τον έρωτα, που έχει για την τέχνη αυτή. Και συνεχίζει να την υπηρετεί, ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία ακολουθώντας την εξέλιξη του πολιτισμού, εξαρτημένος πάντα, από το μακροχρόνιο ειδύλλιό του με τον πηλό.

Τον πηλό που γίνεται από χώμα και νερό. Από αυτό το ευτελές υλικό, παράγονται με την πείρα, την δεξιοτεχνία και την αισθητική του καλλιτέχνη ή του αγγειοπλάστη δημιουργού, αντικέιμενα με τεχνική αρτιότητα και έργα υψηλής πνευματικότητας. Πράγμα που διαπίστωσε και ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς και είπε με θαυμασμό.

“ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ ΛΑΜΠΕΙ”

                                   Ελευθερία Δροσάκη